Ο «χορός του μηχανικού»

Ο «χορός του μηχανικού»

Το 1952, ο Θεόφιλος Κλωνάρης, απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής που προσελήφθηκε στο χορευτικό συγκρότημα της Δώρας Στράτου, αποφάσισε να μιμηθεί το χορό που ο ίδιος είχε δει να χορεύουν χτυπημένοι από τη νόσο των δυτών σφουγγαράδες στον τόπο καταγωγής του, την Κάλυμνο.  Έτσι, ο χορός διδάχτηκε στο Λύκειο Ελληνίδων και από τότε υιοθετήθηκε από όλα τα χορευτικά συγκροτήματα της Ελλάδας, προσφέροντας ένα αξέχαστο θέαμα σε Έλληνες και ξένους που τον βλέπουν.  Πρόκειται βέβαια για το «χορό του μηχανικού», έναν από τους πλέον αγαπημένους παραδοσιακούς μας χορούς. 

 

Καθαρά αντρικός χορός, αποτελεί ουσιαστικά μία παράσταση που αποδίδει με χορευτικά βήματα την ιστορία και το δράμα των ημιπαράλυτων σφουγγαράδων που έπεφταν θύματα της νόσου των δυτών(γνωστή και ως νόσος της αποσυμπίεσης), αλλά και τη λεβεντιά και τη δύναμη της ψυχής τους που δεν τους άφηνε να μείνουν έξω από το χορό στα γλέντια που γινόντουσαν στα νησιά τους.

 Η μακραίωνη ιστορία των σφουγγαράδων που χαρακτηρίζει τα νησιά των Δωδεκανήσων, είναι δυστυχώς γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις αντρών, αφού μιλάμε για μια εποχή που η κατάδυση ήταν ακόμη ένας κόσμος υπό εξερεύνηση και η παραβίαση των άγνωστων τότε κανόνων ασφαλείας της, οδηγούσε αρκετές φορές στο «πιάσιμο» των δυτών. Ήταν αμέτρητοι οι βουτηχτάδες που χάθηκαν από τη νόσο αυτή στα παράλια της Μπαρμπαριάς (βόρεια παράλια Αφρικής) και στις ελληνικές θάλασσες.

Στο συγκεκριμένο χορό, ο «μηχανικός» ακουμπώντας πάνω στο μπαστούνι του και στους άλλους, τους υγιείς, προσπαθεί τρέμοντας να ακολουθήσει τα βήματα του χορού. Αργά-αργά, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί, όμως όλο και ξαναπροσπαθεί στηριζόμενος πάντοτε στους άλλους που τον κρατάνε γερά συμμεριζόμενοι τον πόνο του και γίνεται ο πρωταγωνιστής του χορού μιας και ο θεατής που δε γνωρίζει, βλέπει το χορό να μετατρέπεται στον ίδιο τον αγώνα του χορευτή για ζωή. Στη συνέχεια, ο «μηχανικός» βρίσκει τη δύναμη και απελευθερώνεται από την αρρώστιά του, πετιέται και χορεύει με τη μεγαλύτερη ευλυγισία και επιδεξιότητα, εκφράζοντας έτσι ένα αίσιο τέλος στο δράμα του, που βέβαια στην πραγματική ζωή ποτέ δεν θα ερχόταν…